Тыва поэзияның дээжизи

Иван ХЕРЛИИ,
Тываның чогаалчылар эвилелиниң кежигүнү.

Дезе берген

Эрте берген частың айын
Эгидип ап шыдавас бол,
Бора-талдар аразында
Болчаавысты сактып кээр мен.

Эктиң-биле эктим кожа,
Эргелелден эстип, таалап,
Шапкын хемниң шоорун дыңнап,
Чарлып чадап тургулаан бис.

Ынчалза-даа айлар эрткен,
Ынакшылың менден ойлаан.
Дээрде сылдыс хүлүмзүрүүң
Дергилепкеш, дезе берген.

* * *

Дээк уштуг чеди кулаш сарыг сыдым
Дергим чайып турда көөрге, чараш-ла ийин.
Чүгүрүктер аразында бажын саваан
Дезиг малдар төрепчилээр эдим чүве.

* * *

Киженниг бол, чаныган аът кээргенчиг –
Киштеп-киштеп, өдээн сактып чоруп орар.
Угаанныг бол, кенен эрлер чаңы чиктиг –
Хирээннезе, аалын каггаш чоруй-ла баар.

* * *

Сайның чараш, чинчилер дег, даштарын чыып,
Салым-чолум хувааннактап көрбээним шын.
Эргимимниң шынчы сөзү, топтуг чаңы
Салымывыс доңнаштырып, кежиин тыпкан.

* * *

Харыы берейн, караңгыда чоруй бардың,
Хай-ла болду, көксү-хөрээм кудурады.
Үрде кыпкан сеткилимниң отчугажы
Хайлыг дүне эстип кааны ол-ла чоор бе?